غروبی خفه

 

 

 

خانه امروزچه بی روح وغروبی خفه بود
آسمان  نیز  که  اندوهِ   دلش   بر  کفه بود

دخترک بود پیِ‌ گوشه‌یِ  دنجی و  سکوت
نا شکیبانه  دل   و  روحِ  غمینش  فرتوت

مانده  تا   با   دلِ  خود  خلوتی   آغاز کند
پای افسوس   و  دریغا   به  دلش  باز کند

مادری  بُهت زده  ،‌  کُنجِ  حیاط  و حیران
و  برادر  پُر از  گفت و  شنود  و  حرمان

همه درفکرچرا و چه شده ، حسرت و غم
قصه‌ی بودن و رفتن ، به یکی لحظه و دم

خانه دلتنگِ‌ کسی مانده  در این حال‌ و هوا
که   غریبانه   پناهش  شده    آغوشِ   خدا

زندگی  می‌رود  و  نقطه‌ی  پایان  نزدیک
نیست دیگر پدری ،  خانه شده بس تاریک