شاخ خشک سرگذشت

 

فصلِ سرما و تگرگ و گاهِ  باران گشته است
این دل  بی چتر من هم  باز  نالان گشته است

باد هست و  کلبه‌‌ی جان  نیز باران خورده‌  و
آهِ  سرکش  ناله‌اش   مانندِ   هذیان گشته است

بر نوایِ  بَم  که می‌خواند  چنان  طغیانِ  رُود
حالِ دل  ژولیده  و فکرش پریشان گشته است

این همه رازِ مگو دارد  به لب  ،  اندیشه اش
می‌کِشد آهِ  فراوان  و چه  سوزان گشته است

شور می‌گیرد به  کوچی ،  از گذاری  بی‌گذر
مانده است و بی دلیلی ، بندِ زندان گشته است

می‌کند رامشگری‌ها ، قطره های این سِرشک
ظاهری   آرام  اما  بس خروشان  گشته است

می‌پَرد  سنجابِ  جانم  با غریو  یک  خروش
طفلکِ من  بیقرار و سخت حیران گشته است

من خرامان می‌روم بر شاخِ خشکِ سرگذشت
جویبارِ دلْ گذشتم  لیک  ،  جریان گشته است

شُرشُرِ باران  کنارِ خش خشِ   برگِ  درخت
تا رسد آوای نابش ، روح  شادان گشته است

بارشش  چون زَمهریری  بر دلِ تب دار  من
مرهمی شایسته  و  تجویزِ درمان گشته است

آیه می‌خواند به ذهنم ،  بوی باران  و  نَمش
رَدِّ تنهاییِ  من   ،  گُم  به خیابان گشته است

می‌خروشد  تندرِ   رُخداد  ،  بر  بی قیدی ام
اینک اما دیگراین دل، نور باران گشته است

نغمه‌ ای  رامش   نوازم   بر   سرِ  تالار دل
درضمیرم یک من ِدیگردرخشان گشته است