بهارِ ...!

 

 فایل صوتی - خوانش شعر« بهارِ ...!»

 شعر و خوانش : سپیده طالبی


 

 

 

عزیزم در کنارت رنگ می‌گیرد
تصاویری که رنگ نقره ای دارد درون ذهن احساسم
نمیدانم که من در آخر راهم در این دنیا
هنوز آیا برای عشق تو بیهوده گاهی غرق وسواسم؟!

دگر وسواس حتی در میان خواب هم دست از سر من بر نمیدارد
در این رویا عجب ‌دنیا که چون دیوانه ها بر چهره، طرح خنده می‌کارد

ببین برجسته نقشی صورتش از طعنه، بر پهنای خود دارد
ولی ... گویا که از چشمانِ بیمارش،
غضب‌باران بی‌گاهی هنوز انگار می‌بارد !

بیا ای روح‌بخش روزگار ما
بیا که پیکر تشویش مانده بر زمین اینجا
بیا که سر بریدند از تمام زندگی، امروز و فردا را

ببین اینگونه بی‌آرام اگر بر روی گونه نقش می‌بندد،
شیار رنج و نومیدی
ولی احساس خود را می‌کشاند سو به روی نور امیدی

نگاهی بر وفا افکن
بیا جاری بشو تا رود احوالم
تو هم راهی بیاب و طاقتم را عاقبت مشکن

بیا و پاک کن این نقشه‌ی تار و کدر را از رخ فردا
تن رنجور هر بیت از هم اکنون را به هرم مهربان‌شعرت، مداوا کن
بیا و آتش این فصل سرد و بی‌حیاتم را تو گیرا کن

به فکرم می‌رسد گاهی لب دریاچه‌ی رویایی از شادی
بخوانم یک غزل آواز پر شور و برقصم با نسیم صبح آزادی
برآرم بی هوا از سینه فریادی

بخوانم من به همراهیِ دریا‌نغمه‌ای آرام
صدایم هم ‌شود همراه با این شر شر باران بی‌موقع که خود را می‌زند بر بام
بخوانم تا که پُر گرداند آوایم
مگر این روزهای ساکتم را تا شلوغی های فرداهای پر ابهام

دهان ذهن من شیرین شده این بار
چه زیبا در خیالم ابرها بر آسمان خانه‌ی ما ریسه می‌بندند
به زیر تابش خورشید هم انگار
به روی شاخه ها زرکیسه می‌بندند

دلم می‌خواهد این لحظه دوباره باز
سرانگشتان رویا را گره اندازم آهسته میان موی خوشبختی

بیابم گوشه‌ی دنجی میان خشکنای صور
به نجوای شب‌ْامدادی،
بلغزم بر عسلْ‌طعمِ لبانِ داغ تو آرام
بدون هیچ تهدیدی، بدون هیچ بیدادی ...!