مرگ باور

 

 

 

شادیم در پیله‌‌ی خود مرده است

خانه‌ام هر روز سیلی خورده است

کاش می‌شد نقطه‌ی ختمی گذاشت،

آخر هر جمله‌ی بی‌مایه‌ای که فصل‌هاست،

باورِ امید را خشکانده و عطر خدا را برده است !